Son günlerde zat-ı şahane olan bir arkadaşım var. Aklımı bulandırmak da ben onun üstüne tanımıyorum. Ağzımdan girip burnumdan çıkıyor mübarek. Bir de öyle haklı cümleler kuruyor ki verecek bir cevap bulamıyorum. Hani her durumda her koşulda konuşup her şeye cevap verebilen ben o adama cevap veremiyorum. Çünkü söylediği her şeyde haklı.
Bana aşıladığı şeyler iyi olsa bari :D hadi görüp geçirdikleri, yaşadıkları itibariyle her şeyden elini eteğini çekmiş; ellerini arkadan bağlayarak yürüyecek kadar emekliye ayrılmış durumda olması normal lakin ben henüz yirmili yaşlara yeni giriş yapmış, hayatının çok başında olan biri olarak onunla aynı kafayı yaşamam biraz saçma oluyor.
Sürekli aşkın ne kadar saçma ve gereksiz olduğundan bahsedip, erkeklerin mutlaka ama mutlaka her kadını bir kez de olsa aldatacağını anlatıyor. Ben bir erkeğim benden iyi bilemezsin herhalde dediğinde kalıyorum böyle. Etrafında hiç iyi ve güzel giden bir evlilik olmamasının da bunda payı var ancak şu an hala devam eden şeyin bitmeyeceğinin de bir garantisi yok diyerek beni yine böyle aptal gibi bırakıyor.
Çok düşündüm bunu. Haklı olduğuna kanaat getirdim. Zaten oldukça umursamaz, ot gibi yaşadığım bir hayatın içerisinde buna tutunmak iyi de geldi sanırım. Çabalıyorum, uğraşıp didiniyorum birilerinin kalbini kazanmak, mutlu etmek için. Eee sonra? Hepsi gidiyor teker teker. Beni yanıltan birini daha görmedim bugüne kadar. Yaşımın vermiş olduğu enerji ve hayata bakış açısıyla da ilgili olarak hiç pes etmemiştim. Her defasında bir yenisinde daha iyi ve daha mutlu olacağımı düşünmüştüm ama hiçbir zaman öyle olmadı. Hayal kırıklıklarımın olduğu denize bir yenisini daha ekledim her geçen gün. Şimdilerde tam olarak onunla aynı kafayı yaşıyorum. Beni nerelere sürükler neler yaşamama sebep olur bilemiyorum bunu zaman gösterecek.
O zaman her şeyi salla ama çayı demle de içelim ya
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder