Bana senden kalan üç beş hatıra
Birkaç yüz fotoğraf
Ve kırık dökük anılardan başka hiçbir şey yok
Anlıyor musun
Hiçbir şey YOK
Eşyaların hala yerli yerinde ne zaman dönüp baksam orada duruyorlar
Fotoğrafların
Fotoğraflarını atmayı, yakmayı, parçalamayı çok istedim
Fakat beceremedim
Hepsi bir şekilde benim yüzüme bakıyor
Gözlerime
Benim göz rengimle aynı olan gözlerin
O ela bakışların
O sıcaklığın
Fotoğraflarında olmasa da
Hala bana bakıyor
Şimdi sen yokken yetinebildiğim tek şey bu
Tek bir fotoğrafın var bana bakmayan
Bakmasını istediğim
Fotoğraftan çıkıp canlansın, koşup sarılsın istediğim
Ancak sen arkanı dönüp gidiyorsun
Elinde bir bavul
Ben çekmiştim hatırlasana
Bir tatil dönüşü sen önden önden giderken
Fotoğrafını çekip yanına koştum
Baksana ne güzel oldu demek için
Sonra sarılmıştık
Bilemedim
Keşke çekmeseydim
Keşke seni öyle elinde bavulla göndermeseydim
Bana arkanı dönmene hiç izin vermeseydim
Şimdi o fotoğraftan çıkıp bavulunu yerine koymayı
Yanıma dönmeni öyle çok isterdim ki
İnsan fotoğraflarla arkadaşlık etmeye başladığı zaman anlıyor
Ne kadar yalnız kaldığını
Ne kadar çaresiz olduğunu
Kaç insan daha kaybettiğini
Kaç kişiyi özlemek zorunda olduğunu
Yerini dolduramadığım, özlemini dindiremediğim
Birken iki oldu şimdi başıma
Baş edemiyorum
Bence dön gel
Bu kez fotoğraflarda iki kişi olsun
Biri sen olur biri ben
Ne dersin?
