Bir süredir buralarda yoktum. Bloğuma göz atanların da bildiği gibi depresyon halleri beni çok bozdu. Neyse ki artık daha iyiyim. İyiden kastım ne şimdi size onu da anlatayım. Bir sürü boktan şey yaşadım. Bir çok insanın belki de kolay kolay kaldıramayacağı şeyler (burada abartmıyorum inanın) sonra dedim ki "Eee şimdi nolucak? Ne yaptığını bilmeden sağa sola savrulmaya devam mı edeceksin yani? Sana yakışmayan hareketleri sürdürmeye devam mı?".
Sonra baktım ağlayamıyorum da. Anasını satayım insan nasıl ağlayamaz ya. Canım yanıyor, böyle içerde organlarım büzüşüyor acıdan. Ben de bir damla gözyaşı yok. Bir gün kendi kendimi zorla ağlatmaya çalıştım. Oturup başıma gelen bütün kötü şeyleri düşündüm, en depresif müzikleri dinledim, yalnız kaldım... Sonra bilin bakalım noldu? Sıkıldım ulan nolucak. O ruh halleri bana çok gelmiyormuş hemen kaçtım o ortamlardan, kapattım müziği falan da gittim muhabbete düştüm. Topladım tüm arkadaşlarımı da etrafıma ohh mis bastım kahkahayı. O enerji bir şekilde atılacak. Millet de sanıyor ki bana hiç koymadı, Seda bu işleri çabucak atladı, vay be Seda'ya bakın siz... Abartmadan bir örnek vermek gerekirse " Ulan başıma bu bu da geldi ahahahaha hayat işte be, ee sen neler yapıyorsun? ahahahah öyle mi?..."
Günler günleri kovaladı falan derken. Kaldıramayacağım kadar ağır başka şeylerde gördüm, öğrendim vs. Onlara da gülüp geçtim. Gülüp geçmek de bence bir sanat ama. Hafife almayalım lütfen. Şimdilerde daha iyiyim. Hayatımda yeni arkadaşlarım da var artık, bana iyi gelen. Akışına bıraktık be. Öldürmeyen Allah öldürmüyor neticede.
Bengü ne diyordu bir şarkısında;
Hep başımı alıp gittiğimden ziyan sevdalarım
Söylemem ben acılarımı hep içime içime anlatırım
En acısı ölmüyor da insan
Ben bunu da atlatırım
Bu da kamu spotu olsun size.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder