Bir Bakar Mısınız Bayım?

Hala acıyor kırılan yerleri kalbimin...

Zaman geçtiği zaman geçmeyeceğini öğrenecek kadar çok büyüdüm. Etrafımı gözlemlemeyi öğrendim. Zamanla insanların nasıl değiştiğini gördüm. Zamanın bizi nasıl yendiğini.
Bir de seni...

Anlatmalıyım. İçimde biriken her şeyden bahsetmeliyim. Ama kime? 
Kendimle mi yarışıyorum seninle mi?
Zamana mı küskünüm sana mı?
Acılarımın ilacı sen misin yoksa ben mi öyle olsun istiyorum.
Pişman mıyım? Pişman mısın?

Sorularımla senin hala bıraktığın yerdeyim. Görüyor musun beni? Sahi bazen merak ediyor musun? Ben seni her an düşünüyorum. Hala attığım her adımı sana göre ayarlıyorum. Zaman bizi yendi ancak bendeki seni henüz yenemedi. 

İnanmalıydım sana ve inandım. Hiç kimseye olmadığı kadar çok hem de. Teslim ettim kendimi. Bilmediğin ne çok şey vardı halbuki. Bilmek istedin mi? Durmadan anlatmak istedim oysaki ben. Sonra fark ettim ki dinlemiyorsun, duymuyorsun sesimi. Sustum ben de. Kimseye olmadığı kadar çok sustum sana delicesine anlatmak isterken. 

Denedim bitirmeyi.
Unutmayı.
Zamana bırakmayı.
Sensizleştim.
Sensizleştikçe sessizleştim.
Sessizleştikçe sevgisizleştim.

İçimde bıraktığın boşlukla öylece bekliyorum.
Beklemek en büyük cezaydı bana verdiğin.
Ki hiç sevmezken beklemeyi.
Sevdim.
Ucunda sen olduğunu bildiğimden sevdim.
Zaten sana dair neyi sevmedim ki?

Bir yanım eksik.
Görüyorsun ya hep yarımım.
Gelip tamamlamak istersen diyorum buradayım.
Yokluğunda yarım kalan masalı geldiğinde yine tamamlarız.
Biliyorsun işte.
Konu senken imkansız görünmüyor hiçbir şey.
Bayım; 
Yeniden sevebilir miyiz bu kırık kalplerle?