Paradoks

Hatırlayamıyorum
Artık birçok şeyi anımsayamıyorum gerçekten
Özellikle yüzünü anımsayamıyor olmak
Sesini yeniden duyamıyor olmak
Öyle çok canımı yakıyor ki
Eskiden bazı anılarımızdan çocukluğumdan bahsederdim
Gülerek anlatırdım her şeyi
Şimdi insanlara yine bir şeyler anlatıyorum ancak
Hatırlayamıyorum
Sanki ben uyduruyormuşum gibi
Sanki onlar hiç yaşanmamış da bir filmin aklımda kalan yarım yamalak sahneleriymiş gibi
Sanki hiç olmamışsın gibi

Hissedemiyorum
Bende bıraktığın izleri
Sana ne kadar benziyordum
Hangi hareketlerimi senden aldım
Bende en çok neyi severdin
Ben senin yaptığın hangi harekete kızardım
Hatırlayamıyorum
Ve gün geçtikçe biraz daha unutuyorum
Hayatta bundan daha kahredici bir şey olabilir mi bilmiyorum
Elimde sana dair hiçbir canlı hatıra yok
Unutmamak için çırpındığım her dakika beynim başka bir silüet koyuyor yerine
Beynimle oyun oynamaktan sıkıldım
Tek istediğim bir kez daha sarılabilmek
Sanki o zaman her şeyi hatırlamışım gibi
Sanki o zaman yeniden çocuk olacakmışım gibi

Çok zorlanıyorum gerçekten
Her bir darbede her bir hatamda seni daha çok arıyorum
Sana daha çok ihtiyaç duyuyorum
Bu nereye kadar böyle devam edecek bilemiyorum

Kokun vardı elimde kalan bir tek
Küçücük bir parfüm şişesi
Çok mu severdin o kokuyu 
Yoksa öylesine mi denk gelip almıştın bilemiyorum
Ben elimde kalan o son hatıranı da yok ettim
Kendi ellerimle
Kendi aptallığımla
Kendi öfkemle
Ne zaman kaldırıp kapağını koklasam
Sanki sen gelirdin yanıma
Hemen baş ucumda dururdun
Sana sarılmış gibi olurdum
İçim böyle yanar gibi olurdu ama bir garip de olurdu
Hem çok acı çekip hem de buna katlanarak mutlu olmak neymiş o zaman anlamıştım ben
Şimdi tarif edemiyorum
Ve artık öyle hissedemiyorum da

Unutuyorum artık
Unutmamam gereken ne varsa hepsini unutup
Unutmak istediklerimi unutamıyorum
Hayatımın paradoksu sanırım bu
Seni değil O'nu unutmam gerekiyordu
Yapamıyorum
İkisini de yapamıyorum