Zamanı öldürmek tam olarak böyle yapılır diyorum dışımdan, içimde aslında zamanın beni gittikçe nasıl öldürdüğünü bilerek. Karmaşık cümleler kuruyorum kendime. Anlaması zor olsun diye. Bir anlam da aramıyorum artık ne hayatta ne insanlarda ne yaşananlarda. Her şeyden vazgeçmiş ve boşvermiş olmak bunu gerektirir çünkü biliyorum.
Seninle tanıştığımız o gün de yağmurluydu hava. Üşüyordum ve üzerindeki siyah kabanını bugün bile unutamıyorum. Sen gülüyordun ve sen gülerken sanki dünyada eksik olan ne varsa o an yerine oturuyordu. Benim olmanı istiyordum içten içe hiç olmayacağını bildiğim halde. Sonra bir gün benim oldun. Hayatta en çok buna inanamadım. Hayatta en çok bundan korktum. Bu kadar çok istediğim bir şeye bugün sahip olup ya yarın kaybedersem diye. Bugün o korktuğum yerdeyim işte.
Seni nasıl kaybettim hala bilmiyorum. Belki de biliyorumdur ama işime gelmiyordur çünkü benim huyumdur kaldıramayacağım yüklerin altından sıyrılıp kaçmak, ertelemek, zamanı gelince düşünürüz demek. Şimdi zamanı geldiğini bile bile hala kaçmaya çalışıyorum ve sırf bu yüzden bitmiyor. Sırf bu yüzden hala baktığım her yerde seni görüyor, aldığım her kokuda seni arıyor, insanların her hareketinden seni çıkarıyorum.
Son zamanlarda bir de seni cümlelerimden çıkardım.
Aklıma geldiğin anda sus diyorum
Sus o dilin lal olsun gerekirse söyleme
Adını bir kez daha söyleme
Söyledikçe canlanıyor bir kez daha
Bir kez daha dirilip tam karşıma dikiliyorsun
Sus diyorum
Sus
İçinin acısı içinde kalsın
Bugüne kadar içinde kalan her şey gibi
O da kalsın
Gitmesin bir yere
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder