Evet sorun çünkü mutlu olabilecekken buna izin vermiyorsun. Evet sorun çünkü kendimden eminim ve buna gücüm var bunu görmüyorsun.
Hayır sorun değil çünkü ben alıştım kaybetmelere. Hayır sorun değil çünkü senden sonra birini daha bu kadar çok sevemem demiyorum. Sevebilirim. Biraz zamanımı alır sadece o kadar.
Ben sen gibi değilim. Karamsar değilim. Olamam. Olmamalıyım...
Çok kaybettim, en az senin kadar çok.
Canımı da çok yaktılar. En savunmasız anlarımda ne kadar yalnız kaldığımı da gördüm.
Yalnızken nasıl ayakta durmam gerektiğini de öğrendim.
Kısacası sana ihtiyacım yok. Sensiz yapamam demiyorum. Çünkü durum kimse için böyle değil. Şimdiye kadar sen yoktun ve ben yine yaşıyordum bundan sonra olmadığında da pekala yaşayabilirim. Ama bir eksik ama bir fazla orasını bilemiyorum. Herkes tek tek giderken ben nasıl bir başına kalındığını gördüm. En sevdiklerimi kaybettiğim gün elimden bir şey gelmediğinde bundan sonraki gidişlerin aslında beni onlar kadar çok üzmeyeceğini de öğrendim. Bu konuda tahmin ettiğinden daha olgunum.
Sadece mutlu olmaya ihtiyacım var. Biraz huzura, biraz güvene. Sende bunları bulabileceğimi düşündüm. Bana bunları verebilirsin diye düşündüm. Tabi ki hayat her zaman insana planladığı şeyleri sunmuyor.
Sevilmemiş olmanın verdiği korkuyla kimseye yaklaşamadığını da biliyorum. Haklısın. Sana kızamıyorum da. Sadece boş yere vakit harcadığın o insanlardan birine verdiğin şansın, küçücük bir parçasını bile ne kadar hak ettiğimi görememen komik :)
"Hayırlısı be gülüm" diyebilmek çok önemli ya. Böyle durumlarda cümle sonlarına gelebilecek başka söz bilmiyorum çünkü ben. Keşkelerim yok, pişmanlıklarım da. Zamana ihtiyacım var. Görebilmen için ya da unutabilmem için. İkisi içinde vaktim var. Seçim hakkı bende olmadığı için beklemem gerektiğinin farkındayım. Ve sana söyleyebileceğim tek bir sözüm kaldı...
"İstediğin zaman lambayı söndür. Senin karanlığını da tanır ve severim."
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder